Η μέρα που όλα άλλαξαν…
Ήταν ένα απόγευμα καθημερινής, Οκτώβρης του ‘21, όταν μας ήρθε η ιδέα μιλώντας στο τσατ με την Κατερίνα για κάτι άσχετο.
Γνωριζόμασταν ήδη αρκετό καιρό και η αγάπη μας για το φαγητό, την κουζίνα και όλες τις τελετουργίες που περιστρέφονταν γύρω από αυτά, ήταν κάτι που πάντα μας ένωνε. Ήταν κάτι που αγαπούσαμε και ήταν δεδομένο ότι θέλαμε να ασχοληθούμε περισσότερο με αυτό, χωρίς όμως να γνωρίζουμε ακριβώς το πως.
Ήξερα επίσης ότι μέσα και στις δύο μας κατοικεί ένα μικρό επιχειρηματικό δαιμόνιο που ψάχνει τον τρόπο του να εκφραστεί δημιουργικά και να εξελιχθεί σε κάτι απτό.
Το είπαμε σχεδόν με ένα στόμα. Αποφασίσαμε σχεδόν ακαριαία, ίσως μέσα σε δευτερόλεπτα, πως αυτό που αγαπάμε πιο πολύ να δημιουργήσουμε είναι εξοπλισμός για τις κουζίνες των ονείρων μας.
Να φτιάξουμε κάθε λογής αντικείμενα που πρώτα πρώτα εμπνέουν εμάς τις ίδιες να μπούμε στην κουζίνα και να χαθούμε στην μαγεία της δημιουργίας.
Ονειρευτήκαμε ένα brand που θα σου ζεσταίνει την καρδιά και στην πρώτη όψη του. Θα σε γεμίζει συναισθήματα και θα σου χαρίζει στιγμές χαλάρωσης, στιγμές με αγαπημένους, στιγμές αυτοφροντίδας.
Λίγες ημέρες αργότερα, αποφασίσαμε να το ονομάσουμε “phos”.
Για εμάς η δημιουργία πιάτων με σκοπό τη θρέψη, την απόλαυση και το μοίρασμα, είναι σημαντική. Μας είναι σημαντικο να την δεις και εσύ έτσι. Κάθε μια μας έχει αγωνιστεί πολύ για να μπορέσουμε σε μια κοινωνία που φωνάζει “φάε λιγότερο’’, “στερήσου’’, “αδυνάτισε” να βρούμε την αδικοχαμένη μας λατρεία για όλη την φροντίδα και την αγάπη που έρχεται μαζί με ένα πιάτο φαγητό. Μαζί με ένα όμορφο, προσεγμένο πιάτο. Με μια ζεστή κούπα καφέ το πρωί. Μαζί με ένα γεμάτο και όμορφο τραπέζι και φίλους.
Η καταστροφή της σχέσης μου με το σώμα μου και την τροφή ξεκίνησε κάπως ύπουλα. Πολύ νωρίς στη ζωή. Ήμουν 9 χρονών όταν άκουσα για πρώτη φορά αρνητικά σχόλια για το βάρος μου. Όταν άρχισα να ακούω σχόλια σε τραπέζια και δεξιώσεις για το πόσο στρουμπούλεψα. Μου πήρε χρόνια για να μπορέσω να ξαναφάω χωρίς τύψεις έπειτα από εκείνη την χρονιά και ακόμη περισσότερα χρόνια για να μάθω να έχω ισορροπία στο φαγητό. Η ισορροπία ήταν και είναι πλέον αυτό που αναζητώ. Είναι αυτό το οποίο δεν με τρομάζει, με κάνει ευτυχισμένη, με κάνει να μπορώ να έχω το σώμα που μου επιτρέπει να ζω με υγεία αλλά και χαρούμενα. Να ζω αποδοτικά αλλά και ξέγνοιαστα. Είναι αυτή που μου επιτρέπει να αποτινάξω από πάνω μου τις μανίες με το φαγητό και να το βλέπω πλέον γι αυτό που είναι: Ένας υπέροχος τρόπος να μου δείχνω πόσο με αγαπώ!
Καταλαβαίνετε λοιπόν την συγκίνηση που υπάρχει σήμερα, που ‘γεννιέται’ ένα δημιούργημα αγάπης που πλέον είναι φιλοσοφία ζωής. Το phos. Και όσα έχει έρθει να σου δείξει. Πόσο μοναδική και θεραπευτική διαδικασία είναι η δημιουργία ενός πιάτου. Πόσο δυνατή, σχεδόν επαναστατική σκέψη είναι να αρχίσουμε να τη βλέπουμε ως τέτοια. Ας τρώμε όμορφα, ας ζούμε όμορφα, ας ζητάμε το φώς.